Το κυνήγι είναι μια παραδοσιακή ανθρώπινη δραστηριότητα. Στις μέρες μας, και στην πατρίδα μας, λειτουργεί μέσα από ένα νομοθετικό πλαίσιο , με κανόνες που άρχισαν να υφίστανται από το 1923. Με άμεση και χωρίς προκαταλήψεις και ιδεοληψίες , συνεργασία της Πολιτείας , των κυνηγετικών οργανώσεων, και της ειδικής επιστημονικής κοινότητας, διαμορφώνεται το πλαίσιο λειτουργίας του κυνηγιού .Η σχέση του Έλληνα με το κυνήγι, είναι μια σχέση ζωής, από την κλασσική εποχή, μάλιστα δε, η πρώτη ιστορικά μελέτη του κυνηγιού, των θηραμάτων και των όπλων, έγινε από τον Έλληνα Ξενοφώντα, πριν από 23 αιώνες .Το κυνήγι, είναι μια απόλυτα παραδεκτή ανθρώπινη δραστηριότητα, αναγνωρισμένη διεθνώς και κυρίως , για τα δικά μας δεδομένα, απόλυτα συμβατή με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο .Σε απλά Ελληνικά, όσοι πυροβολούν το κυνήγι, πυροβολούν τον ίδιο τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ειδικά δε στην Ελλάδα, δεν αποτελεί-ούτε ποτέ αποτελούσε, προνόμιο ορισμένων τάξεων πολιτών, και δεν πρέπει ποτέ , να μπουν φραγμοί στην συμμετοχή του κάθε Έλληνα πολίτη, ο οποίος φυσικά τηρεί με ευλάβεια την κείμενη νομοθεσία.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
Το αρχαιοελληνικό πνεύμα τίμησε ιδιαίτερα τη θήρα με την τοποθέτηση του ιδεαλισμού πάνω από τον υλισμό. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες τα κυνήγια και τα σκυλιά είναι δημιουργήματα των θεών. Ο Ξενοφώντας (430-354 π.χ.) στο έργο του «Κυνηγετικός» αναδεικνύει τη θήρα σε άριστο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μυθικοί ήρωες όπως ο Οδυσσέας, ο Θησέας κ.α. απέκτησαν υπεροχή μαθητεύοντας σχετικά με τα κυνήγια κοντά στον Χείρωνα Κένταυρο. Η ιδιαίτερη αξία της θήρας έγκειται στη δοκιμασία στην οποία υποβάλλει το σώμα και το πνεύμα του κυνηγού. Μέσω της θήρας χαλυβδώνονται οι ψυχικές, πνευματικές και σωματικές ικανότητες. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Αθήναιου (2ος-3ος αιώνας μ.Χ.), σύμφωνα με τον οποίο οι Μακεδόνες απέκλειαν από τα κοινά γεύματα εκείνους που δεν είχαν θηρεύσει αρσενικό αγριόχοιρο. Η ίδια φιλοσοφία για τη θήρα συνεχίζεται και τις επόμενες χιλιετίες. Στην υποδουλωμένη Ελλάδα η θήρα παραμένει αναφαίρετο δικαίωμα του λαού και αναδεικνύεται σε σύμβολο ελευθερίας. Κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας, οι κλέφτες και αρματολοί εξασκούν τη θήρα όχι μόνο ως μέσο επιβίωσης, αλλά και ως δοκιμασία για την ανάδειξη των πρωτοπαλίκαρων (Καμπόλης 1991). Η ενδελεχής μελέτη των καταβολών της ελληνικής θήρας δεν είναι του παρόντος. Από τα λίγα που αναφέρθηκαν, όμως, σκιαγραφείται η παγιωμένη στο λαό μας αντίληψη ότι η θήρα είναι σημαντική για τους Έλληνες ως μέσο διαπαιδαγώγησης, δοκιμής ικανοτήτων και σύμβολο ελευθερίας (Σώκος και Μπίρτσας 2006). Στη σύγχρονη Ελλάδα στοιχεία της ελληνικής θηρευτικής φιλοσοφίας διατυπώθηκαν από τους συνέδρους του 1ου Πανελλήνιου Κυνηγετικού Συνεδρίου το 1932. Η φιλοσοφία αυτή φαίνεται να επηρέασε και τη διαμόρφωση του θηρευτικού συστήματος που υπάρχει μέχρι και σήμερα στη χώρα μας. Το σύστημα αυτό, είναι το πλέον φιλολαϊκό στην Ευρώπη και χαρακτηρίζεται από πολλούς ως «ελεύθερο παραδοσιακό κυνήγι», σε αντιπαράθεση προς τα φεουδαρχικών καταβολών συστήματα θήρας των περισσότερων δυτικοευρωπαϊκών χωρών, συστήματα που απευθύνονται στην «ελίτ», στους λίγους.